Eritritolo

Vidu ankaŭ: Sorbitolo, Manitolo, Maltitolo, Laktitolo, Ksilitolo, kaj Inozitolo

Eritritolo
Kemia formulo	C4H10O4
Bastona kemia strukturo de la Eritritolo
Tridimensia kemia strukturo de la Eritritolo
Alternativa(j) nomo(j)
1,2,3,4-butanotetrolo
CAS-numero-kodo	149-32-6
ChemSpider kodo	13835932
PubChem-kodo	222285
Fizikaj proprecoj
Aspekto	blanka senodora solidaĵo
Molmaso	122,121 g mol−1
Denseco	1,451 g/cm−3[1]
Fandpunkto	119°C [2]
Bolpunkto	330°C [3]
Refrakta indico	${\displaystyle n_{761}^{20}}$ 1,4502[4]
Ekflama temperaturo	208,7°C [2]
Solvebleco	Akvo:solvebla
Mortiga dozo (LD50)	13500 mg/kg (buŝe) [5]
GHS etikedigo de kemiaĵoj
GHS Damaĝo Piktogramo
GHS Signalvorto	Averto
GHS Deklaroj pri damaĝoj	H315, H319, H335
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj	P261, P264, P264+265, P271, P280, P302+352, P304+340, P305+351+338, P319, P321, P332+317, P337+317, P362+364, P403+233, P405, P501
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo (25 °C kaj 100 kPa)

Eritritolo (mezo-1,2,3,4-butanotetrolo) estas dolĉgusta kunmetaĵo, kiu kemie apartenas al la sukeralkoholoj (alditoloj) kaj kiel manĝa aldonaĵo havas la E-numeron E968.

Ĝi reprezentas la mezoformon de la optike aktiva treitolo kaj estas uzata kiel anstataŭaĵo de sukero. Ĝi havas ĉirkaŭ 50-70 procentojn de la dolĉiga potenco de sukero (saĥarozo). ^[6]

Eritritolo estis malkovrita fare de la skota apotekisto John Stenhouse, kiu izolis la substancon ĉirkaŭ la jaro 1848. La substanco estis aprobita kiel manĝa aldonaĵo en Usono en 1997 kaj en Eŭropo en 2006 sen iuj kvantaj limigoj.

1. ↑ GuideChem
2. ↑ ^{2,0 2,1} Chemsrc
3. ↑ Chemnet
4. ↑ Chemical Book
5. ↑ Spectrum Chemical
6. ↑ Kurt Rosenplenter, U. Nöhle (eld.): Handbuch Süßungsmittel (germane: "manlibro pri dolĉigiloj") 2-a eldono, eldonejo Behr‘s Verlag Germanio, 2007, ISBN 978-3-89947-262-2, p. 431.